Ilse Matthijssen

 

Ilse: ‘Ik ben de jongste van ons gezin en tegelijk waarschijnlijk de meest honkvaste. Mijn twee oudere broers zijn redelijk jong uitgevlogen, op kamers gegaan en de wereld ingetrokken. Ik vond het thuis veel te fijn, dus ben best lang bij mijn vader en moeder blijven wonen in Achtmaal, waar ik geboren ben. Op de basisschool zat ik in een groep met 9 kinderen en eigenlijk verliep mijn schooltijd heel soepel. Ik hoefde me nergens zorgen om te maken met liefhebbende ouders die alles voor me over hadden. Pas later besefte ik dat dat niet vanzelfsprekend is voor veel kinderen. Dat besef groeide met elke stap die ik zette om mijn wereld te vergroten. Dat begon voorzichtig op de middelbare school waar ik voor het eerst kinderen zag roken bijvoorbeeld. Ook toen zocht ik de veiligheid op van vriendinnen die ook uit een dorp kwamen.

 

 

Van kleins af aan wilde ik juf worden. Van schooltje spelen met poppen tot de keuze voor een vervolgopleiding. Voor mij mocht dat Pabo worden, maar op dat moment bood dat niet de beste baankansen. Mijn ouders steunden me in mijn besluit om desondanks na het behalen van mijn havo diploma voor de lerarenopleiding te gaan. ‘Doe wat je hart je ingeeft’, zeiden ze altijd. De Pabo in Breda sprak me niet zo aan. Ik vond de Pabo aan de Hogeschool Zeeland in Vlissingen beter aansluiten op wat ik zocht. Al betekende dat wel elke dag 2 uur heen en 2 uur terug naar huis reizen. Gelukkig hadden ze bij de groepsindeling ervoor gezorgd dat we met Brabanders bij elkaar in de klas kwamen. Uit die tijd heb ik nog goede vriendschappen overgehouden.

 

Hard werken heb ik altijd gedaan. Na school werkte ik vroeger bij het Kruidvat om bij te verdienen. Daar merkten ze al snel dat ik meer in mijn mars had dan alleen uitvoerend werk te doen. Ik kreeg al jong de leiding over een team en dat vond ik heel leuk om te doen. Na de Pabo liep ik stage bij de school in mijn dorp. Lekker vertrouwd. Ik kon echter niet zo gemakkelijk een baan vinden. Toen ben ik de master SEN in Tilburg gaan doen om gespecialiseerd leerkracht te worden. Na de opleiding kreeg ik een baan bij SO de Keyzer in Goirle aangeboden als leerkracht voor de groepen 2 en 3.

Wat ik in die tijd leerde en meemaakte, is me altijd bijgebleven. Wat een complexiteit er soms kan zijn in thuissituaties en wat kinderen vaak al jong moeten doorstaan. Na twee jaar hadden ze echter geen ruimte meer in de formatie om mij aan te houden, dus moest ik weer afscheid nemen. Dat maakte me heel verdrietig. Ik voelde me er echt thuis. Ik was ontzettend gedreven en besefte dat dit de reden was waarom ik in het onderwijs wilde werken.

 

Bij de pakken neerzitten is niets voor mij, dus zocht ik verder. Via via hoorde ik van een vervangingsvacature bij D’n Hazennest voor 4 ochtenden in de week. Dat heb ik toen aangenomen en ik zette me voor 100% in. Perspectief op meer uren had ik nog niet tot ik werd gebeld door mijn oude werkgever De Keyzer. Of ik toch niet terug wilde komen. Ik heb toen open kaart gespeeld met de directie over de situatie, wat ertoe leidde dat ik ervoor koos om bij D’n Hazennest te blijven. Ik zou gedeeltelijk reguliere lestaken verrichten en me daarnaast meer gaan richten op kinderen met extra ondersteuningsbehoeften. Daarbij kwam mijn ervaring in het SO goed van pas. Mijn honger naar kennis was niet te stoppen. Ik deed cursus na cursus. Ik haalde mijn bevoegdheid om gymnastieklessen te geven, ik deed een cursus leefstijl en omgaan met destructief gedrag in de klas. Ik was vooral geïnteresseerd in wat er achter dat gedrag schuilgaat, want mijn doel is om eerst te begrijpen en het oordeel uit te stellen.

 

Met al die expertise die ik opdeed, was ik gaandeweg steeds meer in staat om collega’s te ondersteunen in hun didactische en pedagogische aanpak. Zeker toen ik mijn master intern begeleider had afgerond. Ondertussen stond ik nog steeds 4 dagen als leerkracht voor de klas en was ik 1 dag in de week als intern begeleider actief. In gesprekken ervoer ik dat Mondiaen met me mee wilden denken over mijn functie en ambities voor de toekomst. Sinds een paar jaar heb ik ook de opleiding taalcoördinator en innovatiecoach afgerond en ben ik fulltime IB’er. Ik besef dat ik eigenlijk nooit gestopt ben met leren, maar ik zie tegelijk mijn valkuil dat ik maar blijf doorgaan met stapelen. Voorlopig is het mooi geweest met opleidingen volgen. Dat ik alles goed wil doen, heeft vast te maken met mijn ambitie om maximale mogelijkheden te realiseren voor kinderen.

 

Anders dan vroeger heb ik nu veel meer focus en rust. Dat komt omdat ik bewust ben van mijn persoonlijke waarden. Dat geeft houvast. Ik geloof bijvoorbeeld dat er altijd een oplossing is, dat alles geleerd kan worden, ik wil betrouwbaar zijn en dat ook ervaren, ik heb behoefte aan duidelijkheid geven en ontvangen. Wat ik beloof, kom ik na. Ik laat zien wat er in me omgaat om een ander uit te nodigen om dat ook te doen. En ik geloof in solidariteit, dat we elkaar sterker kunnen maken. Die waarden blijken heel goed aan te sluiten bij waar Mondiaen voor staat. 

 

Mondiaen is voor mij een fijne werkgever omdat ik mezelf hier kan ontwikkelen. Er zijn meerdere netwerken waarin we samen leren. Ik merk dat we bij Mondiaen resultaatgericht zijn, dat we duidelijke kaders hanteren en dat we samen naar oplossingen zoeken. Dat past bij mij. In mijn IB functie spreekt vooral de veelzijdigheid me aan. Dat ik naar binnen en naar buiten toe gericht ben. Kansengelijkheid loopt als een rode draad door mijn werk. Dat is waar ik het voor doe. Het geeft voldoening als ik collega’s op weg kan helpen met vraagstukken. Dat is een deel van mijn werkgeluk net als ieder klein beetje wat ik voor kinderen kan doen. Zo stond er laatst een kind wat verloren om zich heen te kijken voor de deur van de school met de fiets aan de hand. In het Engels maakte de jongen duidelijk dat hij op zoek was naar de school waar ook zijn broer naartoe was gegaan. De jongen bleek met zijn moeder en broer gevlucht te zijn uit Oekraïne en was duidelijk bang. Ik ben toen met hem rond gaan langs verschillende scholen totdat we bij De Sleutel aankwamen waar zijn broer gelukkig op hem stond te wachten. Het juiste doen voor ieder kind, waar je wieg ook staat en samen werken aan de best mogelijke kansen voor kinderen. Dat is voor mij de kern van dit mooie vak. En mijn ouders, die hebben gelijk gekregen met hun advies om mijn hart te volgen.